یک اشتباه

 

پنج شنبه ساعت 9 صبح بخش اورژانس بیمارستان تقریبا خلوت بود .اخ مردم ، یکی به دادم برسه ... ، خدایا اتیش گرفتم و....ولی درد ه همچنان ادامه داشت!!!مونده بودم که چه معده دردیه که با امپول رانیتیدین و دیکلوفناک وهیوسین و..... یکی از هم اتاقی ها به همراهی اون اقا گف که شاید اپاندیسیت است و معده درد نیس ولی همراهش خندید. واقعا جای تعجب بود خنده تو اون موقعخانما رحمشون امده بود و گفتن که گناه داره حداقل یه ماهی تقویتش کنید تا بتونه ترک کنه . گف که اون موقعها که میگفتیم این زهر ماری رو نکش گوش نمیداد حالا هم خودش باید دردشو بکشه.پسره ی بی زبون میگف حاضریم زندگیمونو بدیم پدرم خوب بشه و اشک تو چشماش حلقه زده بود. تو همین احوال صدای بلندی همه رو به خود جلب کرد که یا مورفین بهم بزیند یا ولم کنید برم مواد بکشم . دیگه طاقت دردو ندارم امیدوارم این عبرتی باشه واسه پسره که اشتباه پدر را تکرار نکنه.

نمیدونم چی شده بود ولی با این اوضاع سریع بستری شد و سرم و کل امپولهای بیمارستان رو بهش تزریق کردن با اینکه دیرتر از ما اومده بود ولی به خاطر درد زیاد سرمش را فری گرفته بود

خوب نشد ه . درد خودمو دیگه فراموش کرده بودم

گفت نه حاج خانم . اقا معتاد بوده و یه هفته ایه که تو ترکه . دردش هم بهمین علته

پسر 18 ساله اش کنار تخت پدر مظلومانه ایستاده بود و به پدرش نگاه میکرد . پرستار گف که باید به زور هم که شده غذا بخوره ولی میگفتن حدود یه هفته است که لب به غذا نزده و حالت تهوع داره

تو حال و هوای خودم بودم و به این فکر میکردم که چرا ما ادما تا وقتی سالم و تندرست هستیم یه بار به خاطر این نعمت سلامتی خدا رو شکر نمیکنیم ولی همین که کوچیکترین گرفتاری سراغمون میا به یاد خدا میافتیم . که صدای اخ و داد مریضی کل ارامش حاکم